Łojotokowe zapalenie skóry – zobacz, czym się objawia i jak je leczyć?
Łojotokowe zapalenie skóry to dosyć często spotykany problem, który jest powodem wizyt w gabinetach dermatologicznych. Dotyczy owłosionej skóry głowy, jednak z czasem może zacząć obejmować również jej okolice, np. twarz czy plecy. Występuje u osób w różnym wieku, a jego łagodna postać czasami samoistnie pojawia się i zanika u noworodków. Wówczas dolegliwość tę nazywa się ciemieniuchą. Dowiedz się, jak można leczyć łojotokowe zapalenie skóry.
Łojotokowe zapalenie skóry – objawy
Łojotokowe zapalenie skóry jest chorobą przewlekłą o charakterze nawrotowym. W jej przebiegu na skórze pojawiają się łuszczące wykwity, które z czasem przemieniają się w żółtą łuskę i tworzą skorupę – niekiedy trudną do usunięcia. Towarzyszy temu przetłuszczanie się skóry, świąd i charakterystyczny zapach. Intensywne swędzenie nasila się jeszcze bardziej w momencie, w którym skóra zbyt długo jest wilgotna lub pod wpływem potu. Stosowanie niektórych leków może wzmacniać odczuwane objawy choroby. W cięższych przypadkach, oprócz plam na skórze pokrytych łuską, ma miejsce również wysięk. W przypadku twarzy plamy pojawiają się najczęściej na granicy czoła i włosów, w okolicy brwi i uszu.
Łojotokowe zapalenie skóry – przyczyny powstania
Przyczyny łojotokowego zapalenia skóry nie są jeszcze w pełni poznane. Podejrzewa się, że problem częściej dotyczy ludzi, których gruczoły łojowe są zbyt aktywne. Występuje u osób z osłabioną odpornością oraz u zakażonych wirusem HIV – wśród tej grupy może dotykać nawet 80% osób1. Ponieważ częściej dotyczy mężczyzn niż kobiet, mówi się o tym, że jego pojawienie się może być związane z androgenami. Symptomy choroby zaostrzają się, kiedy na zewnątrz jest zimno oraz w momentach zwiększonej ekspozycji na stres. Duże znaczenie w jej przebiegu ma także dieta i niedobory żywieniowe.
Łojotokowe zapalenie skóry twarzy – leczenie
Polskie Towarzystwo Dermatologiczne na łojotok na twarzy zaleca przepisywanie leków z dodatkiem pochodnych imidazolu oraz glikokortykosteroidy o różnej sile działania2. Na łojotok skóry głowy zaleca się stosowanie leków przeciwgrzybicznych, przeciwzapalnych i przeciwalergicznych o działaniu miejscowym. Ponieważ łojotok często jest związany z nadmiernym rozrostem naturalnie bytującego na skórze ludzkiej grzyba z gatunku Malassezia, preparaty ograniczające jego populację są dosyć skutecznym leczeniem. Na skórę owłosioną stosuje się szampony, pianki i płyny, natomiast na skórę twarzy można dostać kremy lub maści na receptę. Czasami włącza się także farmakoterapię doustną. Nawet w sytuacji, w której objawy ustępują, kontynuuje się leczenie i stosuje terapię wspomagającą, gdyż choroba zazwyczaj powraca.
Pielęgnacja skóry łojotokowej na co dzień
Pielęgnacja skóry łojotokowej skoncentrowana jest głównie na eliminacji rumienia, łuszczeniu się żółtej łuski oraz poprawie ogólnego wyglądu skóry. Dobiera się ją wspólnie z dermatologiem. W okresach remisji pacjenci często stosują samodzielnie kosmetyki, które mają działanie antybakteryjne, normalizujące, przeciwgrzybicze i ograniczające wydzielanie się łoju. Jednocześnie należy pamiętać o intensywnym nawilżaniu podrażnionej skóry, regularnym stosowaniu przepisanych preparatów i kontrolach u dermatologa.
Kosmetyki za łojotokowe zapalenie skóry
Mycie twarzy objętej plamami łojotokowymi należy przeprowadzać za pomocą żeli i pianek bazujących na delikatnych środkach powierzchniowo-czynnych. Zauważa się, że pacjenci z łojotokiem potrzebują myć skórę nieco częściej niż osoby zdrowe. Dobrze jeśli pH kosmetyków odpowiada naturalnemu pH ludzkiej skóry. Nie powinny one zawierać wysuszających alkoholi i konserwantów. Poleca się testowanie preparatów z dodatkiem dziegciu, szałwii, rozmarynu, oregano, brzozy i kory dębu.
Pozytywna w skutkach może być również siarka i cynk. Pomocne będą kwasy tłuszczowe omega 3 i 6, olejek z drzewa herbacianego czy kwas hialuronowy. Należy jednak pamiętać o tym, że to, co pomaga jednemu choremu, niekoniecznie musi być pomocne w przypadku innej osoby. Trzeba zatem testować różne możliwości i uważnie obserwować swoją skórę, a w razie wątpliwości skonsultować się z dermatologiem.