Lokren 20 mg 28 tabletek

Lokren 20 mg jest to lek z grupy beta-blokerów powodujący zmniejszenie częstotliwości rytmu serca i siły jego skurczu oraz obniżenie ciśnienia tętniczego.

Wskazania:

Nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca.

Przeciwwskazania:

Nadwrażliwość na betaksololu chlorowodorek lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, ciężka astma oskrzelowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc, niewydolność serca niewyrównana leczeniem, wstrząs kardiogenny, blok przedsionkowo-komorowy II i III stopnia (z wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem), dławica Prinzmetala (w czystej postaci, jeśli produkt leczniczy jest stosowany w monoterapii), zaburzenia czynności węzła zatokowo-przedsionkowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy), bradykardia (< 45-50 skurczów na minutę), ciężka postać choroby Raynauda i ciężkie zaburzenia tętnic obwodowych, nieleczony guz chromochłonny nadnerczy, niedociśnienie tętnicze, reakcje anafilaktyczne w wywiadzie, kwasica metaboliczna, jednoczesne stosowanie z floktafeniną, jednoczesne stosowanie z sultoprydem.

Działanie:

Betaksolol jest beta-adrenolitykiem o wybiórczym działaniu na serce, nie działa sympatykomimetycznie. W stężeniu większym niż stężenie terapeutyczne słabo stabilizuje błony komórkowe (podobnie do chinidyny lub leków stosowanych do znieczulenia miejscowego).

Skład:

1 tabletka powlekana zawiera 20 mg chlorowodorku betaksololu.

Dawkowanie:

Zazwyczaj stosowana dawka to jedna tabl, raz/dobę. Dołączony do opakowania pasek kalendarza z oznaczonymi dniami tyg. ułatwi pacjentowi przyjmowanie produktu. Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek. Dawkę należy dostosować do czynności nerek: w przypadku ClCr większego niż 20 ml/minutę, dostosowanie dawki nie jest konieczne. Jakkolwiek wskazana jest ścisła kontrola lekarska na początku leczenia, dopóki stężenie leku we krwi nie osiągnie stanu równowagi (średnio 4 dni). U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (ClCr > niż 20 ml/minutę) zalecana dawka wynosi 10 mg/dobę. U pacjentów z niewydolnością wątroby zmiana dawkowania nie jest konieczna. Jakkolwiek ścisła kontrola lekarska, szczególnie na początku leczenia, jest wskazana. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego 20 u dzieci ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpocząć od najmniejszej skutecznej dawki. Konieczna jest regularna kontrola lekarska pacjenta.

Przedawkowanie:

W przypadku wystąpienia bradykardii lub znacznego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi należy zastosować następujące leczenie: atropina 1-2 mg dożylnie, glukagon w dawce 1 mg, dawka ta może być powtórzona, następnie, jeśli zachodzi konieczność, można podać 25 µg izoprenaliny w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub dobutaminę w dawce 2,5-10 µg/kg mc./min. Dzieci i młodzież. W przypadku dekompensacji kardiologicznej u noworodków matek leczonych w ciąży lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne należy: podać glukagon w dawce 0,3 mg/kg mc. przewieźć noworodka do oddziału intensywnej opieki medycznej podać izoprenalinę i dobutaminę: długotrwałe leczenie i ogólnie stosowanie dużych dawek wymaga specjalistycznego monitorowania.

Działanie niepożądane:

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) reakcje skórne, w tym wykwity łuszczycopodobne lub zaostrzenie łuszczycy; (nnieznana) pokrzywka, świąd, nadmierne pocenie się. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, ból głowy; (bardzo rzadko) parestezja; (nieznana) letarg. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) zaburzenie widzenia. Zaburzenia psychiczne (często) osłabienie, bezsenność; (rzadko) depresja; (bardzo rzadko) omamy, splątanie, koszmary senne. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból w nadbrzuszu, biegunka, nudności i wymioty. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hipoglikemia, hiperglikemia. Zaburzenia serca: (często) bradykardia możliwa jest ciężka bradykardia; (rzadko) niewydolność serca, niedociśnienie, zwolnienie przewodzenia przedsionkowokomorowego lub nasilenie istniejącego bloku przedsionkowo-komorowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) ziębnięcie kończyn; (rzadko) zespół Raynauda, nasilenie istniejącego chromania przestankowego. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) skurcz oskrzeli. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) impotencja. Badania diagnostyczne. W rzadkich przypadkach notowano pojawienie się przeciwciał przeciwjądrowych, którym tylko w wyjątkowych przypadkach towarzyszyły objawy kliniczne, takie jak układowy toczeń rumieniowaty, które przemijały po zakończeniu leczenia.