Nietrzymanie moczu - problem społeczny

Nietrzymanie moczu to jeden z bardziej rozpowszechnionych problemów współczesnego społeczeństwa. Według statystyk dotyka on ok. 10-15% każdego społeczeństwa.

Nietrzymanie moczu (zwane inaczej inkontynencją) definiuje się jako niekontrolowane wydalanie moczu przez cewkę w ilości sprawiającej problemy zdrowotne lub społeczne. Może być ono objawem wielu schorzeń i w zależności od przyczyny może mieć różne rodzaje.
Do najczęściej występujących należą: wysiłkowe NTM, nietrzymanie moczu z parcia (tzw. pęcherz nadreaktywny), mieszane NTM oraz inne typy nietrzymania moczu.

Wysiłkowe NTM  - to objaw polegający na mimowolnym wycieku moczu podczas wysiłku, kichania lub kaszlu, czyli wykonywaniu czynności, które powodują wzrost ciśnienia w brzuchu. Szacuje się, że na tę postać NTM cierpi ok. 49% wszystkich osób z nietrzymaniem moczu.
 
NTM z parcia - to objaw polegający na mimowolnym wycieku moczu, któremu towarzyszy lub poprzedza go uczucie nagłego parcia na mocz. Jest to jeden z objawów pęcherza nadreaktywego. Szacuje się, że na tę postać NTM cierpi ok. 22% wszystkich osób z nietrzymaniem moczu.
 
Mieszane nietrzymanie moczu - to objaw polegający na mimowolnym wycieku moczu z towarzyszącym uczuciem nagłego parcia, jak również podczas wysiłku, kichania lub kaszlu. Jest to kombinacja dwóch powyższych typów NTM. Szacuje się, że na tę postać NTM cierpi ok. 29% wszystkich osób z nietrzymaniem moczu.

Odmienne przyczyny powodują określoną formę choroby. Jednakże, schorzenie częściej dotyka kobiety niż mężczyzn, ryzyko jego wystąpienia wzrasta z wiekiem, (na jakiś rodzaj nietrzymania moczu cierpi 35-30% pacjentek po 45 roku życia). W grupie podwyższonego ryzyka znajdują się także:

- osoby, które przeszły zabiegi operacyjne układu moczowo-płciowego;
- panie w okresie menopauzy;
- osoby przyjmujące leki moczopędne;
- pacjenci z: zakażeniem układu moczowego, przerostem prostaty, cukrzycą, zapaleniem pochwy, udarem mózgu, stwardnieniem rozsianym, kamicą nerkową, chorobą Parkinsona, chorobą Alzheimera, guzami systemu urogenitalnego, zaburzeniami lękowymi;
- alkoholicy;

Przed podjęciem leczenia konieczny jest dokładny wywiad lekarski i badania diagnostyczne (badanie ogólne, posiew moczu, stężenie kreatyniny i mocznika w surowicy krwi, USG, badanie urodynamiczne i radiologiczne).

Od rodzaju choroby zależny jest sposób leczenia, stosuje się leczenie zachowawcze (nieoperacyjne) lub chirurgiczne.
W ramach leczenia nieoperacyjnego stosuje się farmakoterapię, fizykoterapię oraz ćwiczenia.
W ramach leczenia chirurgicznego wykonywane są: plastyka krocza, pochwy lub cewki moczowej oraz (u mężczyzn) częściowa lub całkowita resekcja gruczołu krokowego.

W farmakoterapii zalecane są leki hormonalne, przy nadreaktywności pęcherza moczowego, poleca się leki antycholinergiczne.
Fizykoterapia obejmuje m. in. elektrostymulację oraz zabiegi z wykorzystaniem pola magnetycznego.
Zalecane są ćwiczenia, które mają na celu wzmocnienie mięśni miednicy np. ćwiczenie mięśni Kegla: polega na zaciskaniu mięśni pochwy i odbytu na ok. 8-10 sekund i powtarzaniu tej czynności w krótkich odstępach czasu przez co najmniej 20 minut. Wzmocnione i bardziej elastyczne mięśnie zapobiegają opuszczaniu się narządów i wysiłkowemu nietrzymaniu moczu. Po nabyciu umiejętności napinania mięśni, specjaliści dobierają indywidualny zestaw ćwiczeń do rodzaju i stopnia nasilenia schorzenia.

Na rynku farmaceutycznym możemy spotkać wiele skutecznych preparatów, które wpomagają walkę z nietrzymaniem moczu. Do najbardziej polularnych należą:

Femudar Plus, kapsułki, 120 szt.

Apo-Uro Plus, 30 kapsułek

Femirel, 60 kapsułek

Feminost, 56 tabletek powlekanych

Femurin, tabletki, 60 szt.

W profilaktyce NTM specjaliści zalecają:

- aktywność fizyczną i walkę z nadwagą;
- regularne oddawanie moczu;
- zachowywanie higieny: mycie narządów płciowych każdego dnia, mycie rąk przed stosunkiem seksualnym;
- unikanie infekcji dróg moczowych;
- zbilansowaną dietę bogatą w błonnik i witaminy;
- ograniczenie spożycia produktów zawierających alkohol i kofeinę;